donderdag 24 september 2015

Eerste hulp bij euthanasie

Ik heb er niet veel over gelezen, en ik ben geen grote kenner van wetgeving of van alles wat de dokters moeten weten. Ik heb geen poot om op te staan om een argument te verdedigen. Het enige wat ik heb en het enige van waaruit ik spreek zijn mijn ervaringen. En die heb ik jammer genoeg wel op vlak van euthanasie.

Een resem dokters komen langs nadat mama haar wil voor euthanasie duidelijk heeft gemaakt, en stellen vragen over mama en haar ziekte. Aan haar, aan ons. De dokters vragen keer op keer hoe wij, de kinderen en de echtgenoot, tegenover mama's beslissing staan. Dat is allemaal nodig om te kunnen goedkeuren dat mama wel degelijk kan geholpen worden door te sterven.

Wekenlang vulden wij onze tijd met pogingen om iets te ondernemen in het leven, maar vooral veel bij mama zijn. Als de tijd op begint te raken, besef je plots toch wel dat dat het enige is wat je nog wil en kan doen. Bij elkaar zijn, want binnenkort kan het nooit meer. Wil je dat eigenlijk ooit voordien weten? Want hoe weet je of je net genoeg wel of net niet te veel bij elkaar bent? Want mama had het ook niet gemakkelijk, met al dat verdriet om haar heen. Was het voor haar eens niet te veel? Wou zij eens niet gewoon alleen zijn en met rust gelaten worden?

Ik denk dat ik er al duidelijk over ben geweest in mijn vorige blogs: afscheid nemen is de hel, gepland afscheid nemen is onmenselijk. Maar het gaat niet enkel over het moment van afscheid nemen. Het zijn de weken die eraan voorafgaan die slopend zijn. De weken erna ook. En zo kom je op enkele maanden. Slopende maanden.

Het meest onwezenlijke moest gebeuren, het was en is niet te bevatten wat de term 'euthanasie' allemaal inhoudt en wat erbij komt kijken. Voor dokters gaat het alleen maar over een zieke persoon die kiest voor de dood, en daar hebben ze een spuit voor. Voor ons is het meer dan dat. Veel gevoelens waarvan je niet weet wat het is, laat staan hoe je ermee moet omgaan. Maar daar sta je dan, alleen. Er werd nooit hulp aangeboden. Ik kan me niet herinneren dat woorden als 'psycholoog' of 'rouwbegeleiding' of andere werden vernoemd. Na het ondervraaguurtje gingen dokters weer weg en waren wij weer alleen. Daar maken ze, naar mijn gevoel, een grote fout.

Ik weet niet of ik hier juist mee om ga. Ik heb het gevoel van niet. En de enige vorm van hulp die mij werd aangeboden, kwam tien minuten nadat mama stierf. Haar huisarts, die bij alles aanwezig was, die ons vroeg of we nog iets nodig hadden, waarmee ze doelde op kalmeerpillen. Allemaal goed en wel, die kalmeerpillen, misschien voor de eerste schok. Maar ik ben op dat vlak dan nog ouderwets en als mijn mama doodgaat, vind ik dat ik het wel mag voelen. De pijn die ik voel bij het verliezen van mijn mama, moet ik niet gaan onderdrukken met medicatie. Daarvoor heb ik dan vriendelijk bedankt. Maar daar bleef het dan bij. Enkel kalmeerpillen in de aanbieding voor mensen die moeten omgaan met euthanasie.

Ben ik de enige die zich niet sterk genoeg voelt om er alleen mee om te gaan? Ligt dit aan mij? Of ligt dit aan de gebrekkige hulpverlening? Moet ik inderdaad, zoals zoveel mensen het met zoveel gemak uitspreken, het allemaal een plaatsje geven? Of hebben nabestaanden recht op een degelijke begeleiding bij de verwerking van het verlies bij een euthanasie?

3 opmerkingen:

  1. Een plaatsje zal het nooit hebben, zo iets kan je niet zomaar een plaatsje geven... Dan geef je je mama zogezegd een ruimte in een schuifje in de kast in je hoofd/hart... Het zal volgens mij voor altijd een hele kast zijn in je hoofd... En om die kast wat te verlichten kan je inderdaad best wat psychologishe steun gebruiken... Dat is heel normaal... Sorry als het wat te plastisch uitgedrukt is... Ik kan het niet zo mooi verwoorden als jou. Wat trouwens wel goed is om je verdriet van je neer te schrijven.

    Ik hoop echt dat je iemand vind die jij kan vertrouwen en die jou kan helpen met verwerken!

    Liefs xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi Djoelie,

    als psychologe binnen stervensbegeleiding spijt het mij enorm te moeten lezen hoe jij en je familie het afscheid van je mama hebben moeten beleven. De medische benadering van de euthanasie is volledig voorbij gegaan aan de kwetsbare mens achter de vraag. Want daar sta je dan als dochter, als partner,... vol begrip voor de geleverde strijd van mama tegen de ziekte, maar nooit klaar voor het afscheid van de vrouw die je de wereld leerde kennen en waar je nog zoveel vragen voor hebt. Het is jammer dat jullie die broodnodige steun, dat luisterende oor niet hebben gekregen tot nu toe. Weet dat jullie nog steeds recht hebben op die hulp van een psychologe en/ of palliatief support team. Indien je vertrouwen in dat ziekenhuis niet volledig is weg geveegd, neem dan zeker contact met hen op. Je hebt het nodig om dit gesprek aan te gaan zodat je rust kunt vinden en het rouwen om je moeder vol vertrouwen in jezelf en in de aanwezigheid van de steun van hulpverleners kunt verder zetten.

    warme knuffel

    Faran x

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Beste Djoelie,
    Ik bewonder je blog en kan me - helaas uit ervaring - heel goed vinden in bepaalde dingen die je zegt. Ik wil je graag iets vragen, zou je mij willen mailen? info@sestaproducties.nl. Er is wat haast bij, dus ik hoop snel van je te horen, dan leg ik het je uit. Alvast hartelijk dank! Groet, Tessa.

    BeantwoordenVerwijderen