Toen het mijn verjaardag was, voelde ik me niet jarig, en was ik voor de zoveelste keer teleurgesteld omdat ik geen jarig gevoel had op mijn verjaardag. Maar nu weet ik hoe ik volgend jaar voor een jarig gevoel kan zorgen op 28 juni. Ik vraag gewoon aan mijn papa dat hij wafels voor me bakt. Als mijn papa wafels bakt en ik mag ze recht uit het ijzer, verser dan vers, opeten… dàn voel ik me jarig!
dinsdag 23 augustus 2011
zaterdag 20 augustus 2011
Verhuizen is...
… een beetje nostalgisch en evenveel confronterend met een jongere versie van jezelf, eindelijk eens beseffen wat je in al die jaren al hebt verzameld van knutselmateriaal, alles labelen en tegelijk denken aan wat je zus daarvan zou zeggen, constant denken hoe het anders kon gelopen zijn met de bijhorende 'stel je voor dat'-zinnetjes, een ideale dieetkuur, zoveel meer dan enkel maar dozen inpakken en elders uitpakken.
dinsdag 16 augustus 2011
Over sleutels
Mijn sleutelbos is onherkenbaar veranderd. Dan kan je wel zeggen dat mijn leven ook onherkenbaar veranderd is. Het enige wat bleef en zal blijven is de sleutelhanger. Mijn huissleutel werd een bezoeksleutel, want een nieuwe, Brugse, huissleutel kwam in de plaats. De autosleutel is er nu definitief van, want ik rij niet langer rond met de auto van mama en papa. Vanaf nu is volop fietsen (en een beetje treinen). Mijn fietssleutelbos is een beetje uitgebreider geworden, want ik heb nu sleutels van gestolen fietsen die ik niet meer kan gebruiken, een sleutel van mijn fiets in Brugge en een sleutel van mijn fiets in Oostende. Een werksleutel is er niet bij gekomen aan mijn sleutelbos. De reden daarvoor is gelukkig niet dat ik geen werk heb, maar wel dat ik er een derde sleutelbos bij kreeg: een werksleutelbos.
Gek hé. Zoveel veranderingen op zo weinig tijd.
Verhuizen - Verhozen - Verhezen
In 2011 zette ik een reuzestap in mijn leven: ik verliet het ouderlijk nest en ruilde dat om voor een veel kleiner huisje op een plek die niet te vergelijken valt met de plek waar ik opgroeide. Van puur platteland naar midden in de stad.
Verhuizen vergt veel tijd, maar als dat samen is met iemand die je graag hebt (lees: graag ziet), is dat allemaal heel erg leuk.
Dit is hoe wij het deden:
Stap 1: Huis zoeken
Stap 2: Contract tekenen
Stap 3: Schilderen
Stap 4: Meubels verhuizen
Stap 5: Inrichten
Stap 6: Genieten
Was het maar zo simpel als dat. Bij elke stap die we zetten, werd alles tot in detail besproken, gewikt en gewogen.
Stap 1: Huis zoeken
We zagen veel lachwekkende eigenschappen aan verschillende huizen. En waar we nu wonen is geen uitzondering die de regel bevestigt. Het is een typisch Brugs huis, zijnde schots en scheef. Tijdens de internetzoektocht lachten we dat huis een paar keer uit. Maar toen na vier keer het huis niet te willen bezoeken, wisten we niet erg goed meer waarom we dat huis nu eigenlijk niet zouden bezoeken. Tot die bewuste foto op ons scherm verscheen. “Ah ja, daarom” en buldergelach volgde er steeds op. Maar toen besloten we het huis toch een kans te geven en te bekijken. En dat huis bevestigde ook de regel dat een eerste indruk nooit telt. Want het huis was ons favorietje.
Stap 2: Contract tekenen
We hoopten op het contract, maar het zou toch nooit van ons zijn, want het was te mooi om waar te zijn. Toen we bij de laatste drie nog steeds in de running waren, sprong ik een gat in de lucht. En toen het effectief voor ons was, konden we het niet snel genoeg gaan tekenen.
Stap 3: Schilderen
En dan zeg ik nog niets over het kiezen van de kleuren…
Stap 4: Meubels verhuizen
En dan zeg ik nog niets over het kiezen van de meubels… En over ze in elkaar zetten...
Stap 5: Inrichten
“Waarom staat jullie tafel daar? En jullie zetel hier? Waarom is dat niet jullie slaapkamer?” We hebben er echt wel over nagedacht, en wij vinden het zo ideaal mét een reden.
Stap 6: Genieten
En dat doen we! Van elke ruimte van het huis. Van het berghok tot de zolder…
And last but not least, schreven we bij elke stap wel zeker tien to do-lijstjes of to buy-lijstjes. Neuroten? Wij? Nee toch…
Abonneren op:
Posts (Atom)